อนาคตรถไฟไทย...ไปทางไหนต่อ
เมื่อพูดถึง รถไฟ ไม่ใช่แค่ตัวรถไฟ แต่คือ ระบบขนส่งของประเทศ

พ.ศ. 2494 กรมรถไฟหลวง เปลี่ยนชื่อเป็น การรถไฟ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา รถไฟแทบไม่ได้ลงทุนอะไรเพิ่ม โดยเฉพาะโครงสร้างขนส่ง เคยมีอยู่อย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ขณะที่ถนนกลับขยายขึ้นเรื่อยๆ

แม้ตอนนี้รถไฟกำลังเดินหน้า รัฐบาลสนับสนุนโครงสร้างขนส่ง แต่ต้องใช้เวลานาน
ความน่ากลัวเกี่ยวกับรถไฟคือ ขณะนี้ประเทศไทยซื้อทุกอย่าง ปล่อยนานไป จะไม่ดี

ต้องทำให้เข้ารูปเข้ารอย เพราะที่เป็นอยู่ เดินหน้าด้วยตัวเองไม่ได้ ต้องปรับระบบรถไฟให้เหมือนระบบถนน
ถนนมีกรมทางหลวง รถไฟก็ควรมีอะไรคล้ายกัน ตอนนี้รถไฟมี กรมราง

เรื่องใหญ่มาก เพราะองค์กรถูกทอดทิ้งมานาน บุคลากรขาดคุณภาพ

ระบบขนส่งทางรางจะยั่งยืนได้ก็ต่อเมื่อสามารถยืนได้ลำแข้งของตัวเอง

หนึ่งร้อยปีที่แล้ว ประเทศไทยนำเข้าเทคโนโลยีไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ร้อยปีผ่านไปหรือแม้แต่ห้าสิบปีผ่านมา เทคโนโลยีที่เคยนำเข้าจากต่างชาติ ต้องกลับมาคิดแล้วว่า วิศวกรไทยทำเองได้หรือเปล่า

เปลี่ยนจากการนำเข้า เป็นการเอื้อให้มีการผลิตในประเทศ
เริ่มตั้งแต่ชิ้นส่วน การประกอบ วิจัยเพื่อพัฒนาต่อเนื่องขึ้นไป ระยะยาวจะเกิดความเข้มแข็งด้านขีดความสามารถของอุตสาหกรรมทางราง

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องเกิดจากภาครัฐที่มองเห็น Ecosystem ที่เอื้อต่อภาพใหญ่ ถ้ารัฐมองไม่ขาด แยกชิ้นส่วนการบริหารจัดการ ปัญหาก็จะวนกลับมาที่เดิม

การส่งเสริมอุตสาหกรรมระบบราง ตัวยืนสำคัญคือ รัฐ

การให้เอกชนทำทั้งหมดต้องมองว่าระยะยาว เอกชนยืนระยะไหวไหม
เพราะตัวรถไฟมีอายุการใช้งาน ถ้าอยากให้อุตสาหกรรมระบบรางในประเทศเติบโต รัฐต้องเป็นตัวยืน โดยมีภาคเอกชนเป็นส่วนสนับสนุน

ดังนั้นการสร้างวงจรชีวิตของระบบขนส่งทางราง รัฐต้องใช้กลไกลที่ตัวเองมีพัฒนา Ecosystem วางกรอบระยะเวลาการเปลี่ยนถ่ายและลงมือทำอย่างจริงจัง เพื่อให้วงจรอยู่รอดด้วยตัวมันเอง
.
รายการพูดจาประสาช่าง
อ.ดร.ณัฏฐ์ ลีละวัฒน์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ผศ.ดร.ประมวล สุธีจารุวัฒน ภาควิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
นคร จันทศร อดีตรักษาการผู้ว่าการการรถไฟแห่งประเทศไทย
อดิศร สิงหกาญจน์ วิศวกรกำกับการกองโครงการและวางแผน การรถไฟแห่งประเทศไทย