เพลง Hum Yahin Jiyenge
เป็นเพลงภาษาฮินดีเกี่ยวกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โดยนักเรียนของ BJEM School, BBSR ร่วมกับ Susmita Das ประพันธ์ดนตรีและกำกับวีดิทัศน์โดย Abhijeet Mishra เนื้อร้องโดยMadhusmita Bhattacharya

อาร์ ปาปปัมมาล หญิงชาวไร่เกษตรอินทรีย์วัย 105 ปี จากหมู่บ้านเตกกัมบัตติ เมืองโกยัมบุตตูร์ (Coimbatore) แห่งมลรัฐทมิฬนาฑู ตอนใต้ของอินเดีย ได้รับอิสริยาภรณ์ปัทมศรีในสาขาการเกษตรประจำปี 2021 ด้วยสาเหตุที่เธอเป็นผู้ทำให้เกษตรอินทรีย์แพร่หลายในหมู่เกษตรกรทั่วไป

หลังจากได้รับรางวัล ปาปปัมมาลเล่าว่า ในชั่วเวลาไม่กี่วันเธอต้องให้สัมภาษณ์มากมาย ในวันที่เจ้าของบทความสัมภาษณ์เธอทางโทรศัพท์ เธอเล่าว่าวันก่อนหน้าได้ให้สัมภาษณ์ถึง 30 ครั้ง ปาปปัมมาลกล่าวว่าทั้งหมดนี้มันเหมือนความฝันเลยทีเดียว

ปาปปัมมาลมาจากครอบครัวเกษตรกร เป็นเจ้าของที่ดินการเกษตร 2.5 เอเคอร์ในหมู่บ้านของตน และในอดีตเธอเคยเพาะปลูกถั่ว ทั้ง horse gram หรือที่เรียกว่าถั่วมัทราส เป็นถั่วเมล็ดกลมแบนที่ส่วนใหญ่ใช้เลี้ยงม้า และ green gram หรือที่เราเรียกกันว่า mung bean หรือถั่วเขียวนั่นเอง ปัจจุบันเธอปลูกกล้วยเป็นส่วนใหญ่

เป็นเวลายาวนานหลายสิบปีที่เธอได้ทำงานกับมหาวิทยาลัยเกษตรทมิฬนาฑูอย่างใกล้ชิด สมัยนั้นเธอจะเดินทางคนเดียวไปร่วมการประชุมเกษตรกรหลายครั้งที่มหาวิทยาลัยจัดขึ้น และเมื่อได้เรียนรู้อะไรจากการประชุมเหล่านั้น เธอก็จะนำมาทดลองปฏิบัติดูทั้งหมด

ในการประชุมครั้งหนึ่ง ปาปปัมมาลได้ยินคำว่า "เกษตรอินทรีย์" เป็นครั้งแรก เธอกลับมาบ้านและเริ่มทดลองเลย เธอกล่าวว่า "ฉันได้เรียนรู้มาว่าสารเคมีทั้งหลายที่เราใช้กับพืชผลการเกษตร มันเป็นอันตรายต่อดินและผู้บริโภค" วิธีการของเธอเริ่มจะได้รับความนิยมในไม่ช้า และมหาวิทยาลัยเกษตรทมิฬนาฑูก็เริ่มส่งนักศึกษามาดูงานนอกสถานที่ในหมู่บ้านของเธอ เพื่อที่จะได้เรียนรู้จากเธอ

ตัวปาปปัมมาลเองก็ไปเยี่ยมชมฟาร์มต่างๆ ที่มหาวิทยาลัยแนะนำเช่นกัน บาละสุบรามันยัม ผู้มีศักดิ์เป็นหลานคนหนึ่งของเธอและปัจจุบันมีอายุ 50 ปีแล้ว เล่าว่า "พวกเขาจะส่งจดหมายมาให้คุณย่าหนึ่งสัปดาห์ล่วงหน้า แล้วคุณย่าก็จะขึ้นรถบัสไปยังหมู่บ้านนั้นๆ หรือเมืองนั้นๆ" ด้วยวิธีนี้ ย่าปาปปัมมาลจึงได้เรียนรู้เรื่องต่างๆ จากผู้เชี่ยวชาญที่สุดในสาขาวิชาการเกษตร และยังได้แบ่งปันความรู้ของตนเองกับบุคคลเหล่านั้นด้วย

บาละสุบรามันยัมเล่าว่า "คุณย่าเดินทางไปหลายต่อหลายเมืองเพื่อร่วมประชุมกับบรรดาเกษตรกร" และยังเสริมด้วยอีกว่า ในการประชุมส่วนใหญ่ เธอมักจะเป็นเกษตรกรหญิงเพียงคนเดียวในที่ประชุม

คำถามที่ปาปปัมมาลเจอะเจออยู่ตลอดคือ เคล็ดลับอะไรที่ทำให้มีชีวิตยืนยาว เธอเล่าว่า "ฉันคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ฉันกินมาแต่อ้อนแต่ออกนี่แหละ... ฉันจะต้มข้าวฟ่างชนิดต่างๆ เช่น รากี ติไน และ ซาไม ในหม้อดินด้วยน้ำ และผสมกับเคิร์ดหรือบัตเตอร์มิลค์ แล้วดื่มใส่หัวหอมเจียวหรือพริกเขียว" สิ่งนี้แหละเป็นอาหารเช้าของเธอก่อนจะมุ่งหน้าไปทำงานในไร่ตั้งแต่ตีสี่ "ฉันแปรงฟันด้วยกิ่งนีม และไม่ใช้สารเคมีอื่นใดเลย" เธอเสริมอีกด้วยว่า “แทนที่จะใช้สบู่ ฉันขัดผิวตัวเองด้วยก้อนหิน” (อ. สุรัตน์อธิบายคำว่า นีม)

นอกจากนี้มีข้อมูลจากครอบครัวของเธอด้วยว่า อาหารโปรดของเธอคือ mutton biryani หรือข้าวหมกแพะ เธอรับประทานผักใบเขียวปริมาณมากควบคู่กับอาหาร และจะกินร้อนๆ จากใบตองเสมอโดยไม่ใช้จาน ไม่ดื่มน้ำชาหรือกาแฟ และดื่มน้ำร้อน

เธอไม่เคยปล่อยให้วัยชรามาทำให้ตนเชื่องช้าลงเลย เธอบอกว่า "แม้แต่ทุกวันนี้ ฉันก็ยังตื่นก่อนไก่ ล้างหน้าล้างตา แล้วไปเดินรอบหมู่บ้านหนึ่งรอบ ฉันมันเป็นคนอยู่ไม่สุข"

บาละสุบรามันยัม ยังเล่าด้วยอีกว่า สมัยเด็ก เขาได้เรียนรู้การเพาะปลูกจากคุณย่าตั้งแต่วัย 10 ขวบ เขาเคยช่วยคุณย่าปาปปัมมาลทำงานในไร่นา ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่เขาหยุดมือเพียงสักครู่ คุณย่าก็จะมาจี้ไปทำงาน โดยคุณย่าจะพูดว่า "ขนาดฉันอายุปูนนี้แล้วยังทำงานงกๆๆ แล้วอะไรทำให้แกหยุด กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้นะ"

บาละสุบรามันยัมยังเสริมอีกด้วยว่า ความที่ย่าปาปปัมมาลดูน่าเกรงขามมาก สูงหกฟุต น้ำเสียงแข็งกร้าว และมีเท้าที่เดินไปมาไม่หยุดหย่อน ทำให้เวลาที่เธออยู่ใกล้ๆ พวกลูกหลานจะต้องกุลีกุจอทำงานอย่างแข็งขันอยู่เสมอ แม้ว่าเธอจะเป็นคนเนียบมาก หรือที่เรียกว่า perfectionist แต่ก็มีมุมอ่อนโยนเช่นกัน ดังที่บาละสุบรามันยัมได้เล่าด้วยว่าเวลาไปประชุมตามเมืองต่างๆ ย่าปาปปัมมาลจะมีขนมนมเนยติดไม้ติดมือกลับมาให้ลูกหลานอย่างเหลือเฟือเลยทีเดียว
________________
รายการปกิณกะอินเดีย
สุรัตน์ โหราชัยกุล และ ณัฐ วัชรคิรินทร์ ศูนย์อินเดียศึกษาแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย