เพลง Lakdi Ki Kaathi
ขับร้องโดย Vanita Mishra, Gauri Bapat และ Gurpreet Kaur เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่อง Masoom ฉายในปี 1983 กำกับโดย Shekhar Kapur ดารานำ เช่น Naseeruddin Shah และ Shabana Azmi เป็นต้น

การแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กในอินเดียเป็นสิ่งที่ปฏิบัติกันมานานตั้งแต่สมัยโบราณ คงมีเหตุผลหลายประการว่าทำไมต้องให้ลูกหลานแต่งงานในวัยเด็ก อาจเป็นเพราะความจำเป็นทางเศรษฐกิจ ความเชื่อต่างๆ

องค์การยูนิเซฟนิยามคำว่า "การแต่งงานตั้งแต่วัยเด็ก" ว่าคือการแต่งงานเด็กหญิงหรือชายก่อนอายุ 18 และการแต่งงานที่ว่านี้นับทั้งที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ ที่ไม่เป็นทางการก็ขยายความว่าเป็นการอยู่กินกันฉันสามีภรรยา

รัฐบัญญัตินี้คือ The Prohibition of Child Marriage Act, 2006 ตรงนี้กฎหมายของอินเดียนิยามว่าเด็กคือชายที่มีอายุน้อยกว่า 21 ปี ส่วนหญิงคือผู้ที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี

ตามรัฐบัญญัตินี้ การแต่งงานใดๆ หากคู่บ่าวสาวหรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีอายุไม่ถึงที่กำหนดไว้ ก็ถือว่าการแต่งงานนั้นเป็นโมฆะ รัฐบัญญัตินี้ระบุไว้ด้วยว่า การให้เด็กแต่งงานตั้งแต่ก่อนวัยถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย และผู้เอื้ออำนวย สนับสนุน หรือบีบบังคับให้แต่งงานต้องได้รับโทษด้วย ทั้งนี้ ถ้าหากฝ่ายชายอายุมากกว่า 18 ปี ก็ต้องได้รับโทษเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีมาตรการอื่นๆ และการปฏิบัติอื่นๆ เพื่อเยียวยาฝ่ายหญิงด้วย

แม้จะมีกฎหมาย แต่ผู้คนก็ยังละเมิดกันอยู่หลายมลรัฐ เช่น ราชสถาน (Rajasthan) อุตตรประเทศ (Uttar Pradesh) มัธยประเทศ (Madhya Pradesh) ฌาร์ขัณฑ์ (Jharkhand) ฉัตติสคัรห์ (Chhattisgarh) พิหาร (Bihar) และ อานธรประเทศ (Andhra Pradesh) ก็ติดอันดับในเรื่องนี้ คือ มีการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กมากเป็นพิเศษ

ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่า มลรัฐที่ติดอันดับเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นมลรัฐที่มีจำนวนประชากรมาก
อุตตรประเทศ อันดับ 1 ประชากร 240 ล้าน
มัธยประเทศ อันดับ 5 ประชากร 87 ล้าน
ราชสถาน อันดับ 7 ประชากร 82.5 ล้าน
อานธรประเทศ อันดับ 10 ประชากร 54 ล้าน

1) ผู้ที่เข้าสู่การแต่งงานอาจยังไม่มีความพร้อมทั้งกายและใจ กล่าวคือ ยังไม่เป็นผู้ใหญ่
2) การแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กก็หมายความว่าตั้งครรภ์ได้ง่ายกว่า เพราะอายุไม่มากย่อมมีอัตราเจริญพันธุ์ที่สูงกว่า หากพูดเป็นภาษาเรียบง่ายคือ ร่างกายพร้อมที่จะมีลูกมากกว่า ผลที่ตามมาคือ การตั้งครรภ์ที่ผู้เป็นพ่อแม่ยังไม่พร้อม หรือไม่ต้องการ

เรื่องการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันในอินเดียมาเป็นเวลาช้านาน ฝ่ายที่ต่อต้านก็บอกอย่างสม่ำเสมอว่า การต่อสู้เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งง่าย เพราะการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กนั้นฝังอยู่ในความเชื่อ กลายเป็นขนบอย่างหนึ่งเลยก็ว่าได้

ปัจจุบันมีการรณรงค์กันมากมายเพื่อให้เลิกการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็ก โรงเรียนหลายแห่งก็มีครูผู้หญิงจำนวนไม่น้อยพยายามปลูกฝังว่าการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กมีผลต่อสุขภาพกายและใจอย่างไร ที่สำคัญ หลายคนก็จะหมดโอกาสประกอบอาชีพตามความฝันของตนด้วย

การรณรงค์ที่น่าสนใจและเป็นส่วนหนึ่งของชื่อหัวข้อในวันนี้คือ "การรณรงค์ที่ราชสถาน" การรณรงค์นี้ส่วนหนึ่งมาจากสถานการณ์โควิดที่ประสบเห็นการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กเพิ่มขึ้นมากมาย องค์กรหลายแห่งบอกว่าการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กคือผลของสถานการณ์โควิด

• เดือนมิถุนายน 2020 หลังการล็อกดาวน์สามเดือน ChildLine หน่วยงานที่มีภารกิจหลักในการปกป้องเด็ก และเป็นส่วนหนึ่งของกระทรวงสตรีและการพัฒนาเด็ก ต้องเข้าแทรกแซงมากถึง 92,203 ครั้ง ในจำนวนครั้งทั้งหมดที่กล่าวมานี้ ร้อยละ 35 เป็นเรื่องการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็ก

• หลายคนคงพอเริ่มเข้าใจแล้วว่าโควิดเกี่ยวกับการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กอย่างไร เหตุผลเบื้องหลังคือเรื่องปากท้อง

• กลับมาที่การรณรงค์ต่อต้านการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กที่ราชสถาน กลุ่มเด็กหญิงจากชุมชนชายขอบ หรือกลุ่มทลิตเริ่มรณรงค์ด้วยการสร้างการตระหนักรับรู้เกี่ยวกับผลร้ายของการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กใน Karauli

• เริ่มกันที่ 9 คน 10 คน พวกเขาก็ประชุมกันบ่อยมากขึ้น และเรียนรู้ด้วยว่า อะไรคือทางออกที่ดีสุด เช่น เรียนรู้เรื่องทุนการศึกษาของรัฐบาลที่จะไม่ทำให้ผู้ปกครองมีภาระ ในขณะเดียวกันเด็กก็ไม่ต้องออกจากโรงเรียนด้วย

• การณรงค์พัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่อง และในที่สุดก็ใช้ชื่อว่า Dalit Adivasi Pichhada Varg Kishori Shiksha Abhiyan (ขบวนการเพื่อการศึกษาของเด็กหญิงในกลุ่มชนเผ่าด้อยโอกาสที่เป็นทลิตและอาทิวาสี)

• ขณะนี้ขบวนการดังกล่าวที่เริ่มด้วย 10 คน มีสมาชิกมากถึง 1,250 คน หลายคนใช้วิธีชักชวนให้พ่อแม่เข้าใจถึงผลร้ายของการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็ก บางคนใช้แรงกดดันทางการเมืองโดยเขียนจดหมายถึงผู้มีอำนาจ เล่าเรื่องราวอันเลวร้ายต่าง ๆ ให้เห็นภาพอย่างแจ่มแจ้ง

การแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กไม่ได้เกิดขึ้นในอินเดียเท่านั้น เกิดขึ้นทั่วโลก แต่ภูมิภาคเอเชียใต้มีการแต่งงานตั้งแต่วัยเด็กมากที่สุด
________________
รายการปกิณกะอินเดีย
สุรัตน์ โหราชัยกุล และ ณัฐ วัชรคิรินทร์ ศูนย์อินเดียศึกษาแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย